Column & Opinie
Zorgen voor onszelf
Katherin Marzol, arbeidsarts en stress- en burn-outcoach.
De hoge cijfers voor burn-out bij zelfstandigen mogen ons niet alleen verrassen, maar moeten ons wakker schudden als medische gemeenschap. Als wij niet leren zorgen voor onszelf, wie zal er dan voor ons zorgen?
Het voelt misschien tegenstrijdig, maar de eed die we afleggen om anderen te helpen, verplicht ons ook tot zorg voor onszelf. Zoals in het vliegtuig geldt: eerst het zuurstofmasker bij onszelf, daarna pas bij de ander. De schoonheid van ons beroep ligt in de toewijding aan de patiënt, maar die kracht kan alleen blijven bestaan als we onze eigen grenzen respecteren. De echte uitdaging ligt niet in het label “burn-out”, maar in de cultuur van de zorg. We moeten een omgeving creëren waar het normaal is dat artsen ook patiënt kunnen zijn. Waar we elkaar ondersteunen in plaats van veroordelen. Waar coaching en arbeidsgeneeskunde geen luxe zijn, maar deel van de beroepspraktijk.
***
Dementie voorkomen is mogelijk
Barbara Ceuleers, auteur van 'Vergeet Dementie'.
Eén op de vijf mensen krijgt dementie. Het is een cijfer dat tegelijk angst inboezemt en verlammend werkt. We zijn geneigd het te zien als een onvermijdelijk lot. Maar dat beeld klopt niet. Wetenschappelijke evidentie toont dat 45% van de dementies kan worden uitgesteld of zelfs voorkomen door het aanpakken van beïnvloedbare risicofactoren. Denk aan hoge bloeddruk, diabetes, gehoorverlies, depressie, roken, eenzaamheid. Preventie kan dus een wereld van verschil maken voor miljoenen mensen en hun families. Toch is preventie geen prioriteit in ons zorgbeleid. We investeren massaal in het behandelen van dementie, maar nauwelijks in het voorkomen ervan. Dat is zowel menselijk als economisch een gemiste kans.
***
Vechten om een been?
Wim Van Hooste, preventieadviseur en arbeidsarts.
De werkgevers moeten ook de hand in eigen boezem durven te steken. Het feit is dat de werkgevers meer open moeten staan om aangepast of ander werk aan te bieden, tijdelijk of definitief. Hoe moeilijk dit ook soms is, of lijkt.
BVAS houdt eraan dat de huisarts de patiënt maximum drie maanden arbeidsongeschikt moet kunnen verklaren in plaats van ‘maar’ een maand, zoals in het VOKA-voorstel. BVAS vermeldt ook het TRIO-platform, voor het overleg tussen mutualiteit, huisarts en arbeidsarts. Momenteel werkt dit systeem echter nog niet naar behoren. Computer says no!
Verder pleit BVAS voor een neutrale organisatie die de nodige deel-expertise in huis heeft om arbeidsgeschiktheid te kunnen beoordelen. Wie zou dat dan moeten worden? Iets als het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen (UWV) in Nederland?
In sé is de arbeidsarts het allerbeste geplaatst, maar diens neutraliteit wordt soms in vraag gesteld omdat de werkgevers de arbeidsgeneeskunde financieren. Arbeidsgeneeskunde mag echter hoe dan ook geen controleorgaan worden. Wordt zeker vervolgd...
