Column & Opinie

Beoordeling arbeidspotentieel

Edelhart Kempeneers, medisch directeur Attentia.

Vanaf 1 januari 2026 wordt het voor arbeidsartsen verplicht om na acht weken arbeidsongeschiktheid het arbeidspotentieel van werknemers te evalueren.
Gezien de realiteit van de arbeidsmarkt, met meer dan een half miljoen langdurig zieken, is het noodzakelijk om sneller perspectief te bieden op werkhervatting waar dat mogelijk is.

Tegelijk moeten we realistisch blijven: deze bijkomende opdracht betekent een aanzienlijke extra belasting voor een sector die al jaren onder druk staat. Een eenvoudige raming – tot 200.000 extra onderzoeken per jaar, telkens gemiddeld 45 minuten – wijst op een bijkomende behoefte van ongeveer 96 voltijdse arbeidsartsen. Dit terwijl er vandaag minder dan 700 FTE arbeidsartsen actief zijn in België, en het bestaande structurele tekort al meer dan twintig jaar erkend wordt door zowel de sector als de beleidsmakers.

'De sector staat al jaren onder druk'

Klimaatarts: maat voor niets?

Wim Van Hooste, preventieadviseur-arbeidsarts.

Met veel bombarie en poeha werd in augustus 2024 een vacature uitgeschreven voor de aanwerving van de eerste Vlaamse ‘klimaatarts’. Er meldden zich 35 kandidaten aan. Dokter Jules Vertriest werd uiteindelijk de nieuwe klimaatarts.  We zijn nu zoveel maanden verder en er is nog steeds geen enkele output in de media geweest van de nieuwe klimaatarts. Dat deed het ergste vermoeden. Vandaar dat er dan ook zeer kritische vragen kwamen vanuit de politiek.

Het bleek een milieu-arts, die naar een andere functie verkaste, die aan de grondslag lag van de vacature. De klimaatarts nam de vrijgekomen stoel in van de milieu-arts die dus andere oorden had opgezocht. “De klimaatarts heeft geen werking op zichzelf” (Antwoord 4 op Vraag 314 van C. Gennez). De vraag is dus terecht of er wel veel échte klimaatgeneeskunde bedreven gaat worden de komende jaren, zo naast de medische milieukunde. Nochtans een must...

Ecosystemen

Tom Braekeleirs
HealthNerd – Innovation Catalyst – Storyteller.

We zullen eerst het concurreren moeten afleren en dan gaan samenwerken. Dat is niet alleen een mentaliteitsverandering, het is een culturele verschuiving. Ons huidige economische systeem is gebaseerd op concurrentie. Maar echt ecosysteemdenken gaat over verder gaan als groep, het creëren van algemene waarde en – hopelijk – zullen alle individuen hiervan profiteren, maar niet in gelijke delen of nauw verbonden met hun inbreng. Wij, mensen, hebben er alle baat bij.
In een sector als gezondheidszorg zou je er mogen vanuit gaan dat we niet al weten, dat we dit al lang doen. We zijn tenslotte toch allemaal bezig om die patiënt te helpen. Als je het tegendeel wil bewijzen, moet je gewoon kijken naar wat er gebeurt zodra het woord financiering valt. Iedereen is voor, zolang zij niet minder krijgen. Terwijl we op zoek zijn naar zakelijk succes, moeten we op zoek gaan naar samenwerkingen. Ecosystemen zijn de weg vooruit.