Gewichtsverlies: Mounjaro® ▼, de GIP/GLP-1-duale agonist tirzepatide blijkt superieur aan semaglutide*

Zoals Timo Müller (Ludwig Maximilian University, München) aangaf, heeft Mounjaro® de unieke eigenschap dat het een dubbele agonist is van de GIP- en GLP-1-receptoren, goedgekeurd voor de behandeling van type 2-diabetes en obesitas. De eerste SURMOUNT-studies toonden aan dat tirzepatide erin slaagt om overgewicht aanzienlijk te verminderen. De SURMOUNT-5 studie (1), voorgesteld tijdens de 32e ECO (European Congress on Obesity, 11-14 mei 2025 in Malaga), ging nog een stap verder: in deze eerste directe vergelijking in zijn soort leverde Mounjaro® significant méér gewichtsverlies op dan semaglutide, bij volwassenen met obesitas zonder type 2 diabetes*, en nam ook de taille-omtrek sterker af.

SURMOUNT-5, geleid door (het team van) Louis Aronne (Comprehensive Weight Control Center in Weill Cornell Medicine, New York), was een open-label, gerandomiseerd, gecontroleerd fase 3b-onderzoek (1). Aan het onderzoek namen 751 volwassenen zonder diabetes type 2 deel, die gemiddeld al 16 jaar zwaarlijvig waren en minstens één eerdere mislukte poging tot gewichtsafname door middel van een dieet kenden. De gemiddelde leeftijd was 44,7 jaar en de groep bestond voor 64,7% uit vrouwen. Het gemiddelde lichaamsgewicht was 113,0 kg, met een gemiddelde BMI van 39,4 kg/m² en een gemiddelde taille-omtrek van 118,3 cm. Bovendien had de helft van de onderzochte populatie ten minste twee complicaties die verband hielden met hun obesitas (hypertensie, dyslipidemie, obstructieve slaapapneu en/of hart- en vaatziekten).

Deelnemers werden gerandomiseerd om gedurende 72 weken ofwel de maximaal getolereerde dosis van Mounjaro® (10 mg of 15 mg) ofwel semaglutide (1,7 mg of 2,4 mg) wekelijks subcutaan toegediend te krijgen. Het primaire eindpunt op week 72 was de procentuele gewichtsverandering t.o.v. de uitgangswaarde. De voornaamste secundaire eindpunten waren gewichtsvermindering van ten minste 10%, 15%, 20% en 25%, evenals de verandering in taille-omtrek.

Meer uitgesproken verbeteringen

Uitgedrukt in ‘efficacy estimand’ was de gewichtsverandering (op week 72) -21,6% met Mounjaro® MTD (a) en -15,4% met semaglutide (b), ofwel 47% meer gewichtsverlies met tirzepatide (figuur 1). Wat betreft de taille-omtrek – die over het algemeen het niveau van viscerale obesitas weerspiegelt – bedroeg de gemiddelde afname 20,0 cm (c) met Mounjaro® MTD en 14,7 cm met semaglutide MTD (d). De afname van de taille-omtrek was dus 42% sterker met Mounjaro® (figuur 2). Op vergelijkbare manier daalde de BMI met 8,5 met Mounjaro®, terwijl ze verlaagde met 6 onder semaglutide.

a: IC 95%: -22,8 tot -20,5; p < 0,001,
b: IC 95%: -16,6 tot -14,3; p < 0,001,
c: IC 95%: 18,8 tot 21,2; p < 0,001,
d: IC 95%: 13,5 tot 15,9; p < 0,01

 

Louis Aronne wijst erop dat de laatste twee decennia hebben aangetoond dat het mogelijk is om het plateau-effect – dat over het algemeen wordt waargenomen met de klassieke afslankmiddelen – te overwinnen: “Door geneesmiddelen te gebruiken die via totaal andere mechanismen werken, bekomen we bijkomend gewichtsverlies, en dit is precies wat we zagen in SURMOUNT-5.” (1)

De verbetering in gewichtsverlies kan nog op andere manieren worden uitgedrukt: in vergelijking met deelnemers uit de semaglutidegroep, hadden deelnemers die met Mounjaro® werden behandeld ongeveer 30%, 60%, 80% en twee keer zoveel kans om een gewichtsverlies van respectievelijk 10%, 15%, 20% en 25% te bereiken. Een ander veelzeggend cijfer: 19,7% van de deelnemers in de tirzepatidegroep zag hun lichaamsgewicht met ten minste 30% afnemen, vergeleken met 6,9% in de semaglutidegroep, d.w.z. 2,8 keer meer.(1)

Gunstige cardiometabolische effecten

Op week 72 kon men een verbetering van de cardiometabolische parameters waarnemen, zowel bij behandeling met Mounjaro® als met semaglutide, consistent met de eerder gepubliceerde onderzoeken. (1)

Ook de cardiovasculaire parameters, zoals de bloeddruk, gingen er beter op vooruit met tirzepatide, zo blijkt uit de post-hocanalyse van SURMOUNT-5, die werd uitgevoerd door het team van Carel le Roux (Dublin). Terwijl 34% van de deelnemers in de tirzepatidegroep en 29% in de semaglutidegroep bij aanvang een bloeddruk < 130/80 mmHg had, was dit cijfer in week 72 gestegen tot respectievelijk 61% en 52%.

Geruststellende veiligheid

De meest voorkomende bijwerkingen waren gastro-intestinaal van aard en van lichte tot matige intensiteit, en traden voornamelijk op tijdens de fase van dosisescalatie van de twee vergeleken geneesmiddelen. Louis Aronne schat dat het percentage stopzettingen als gevolg van bijwerkingen zeer laag was, namelijk 6,1% in de tirzepatidegroep en 8,0% in de semaglutidegroep.

Een belangrijk punt om op te merken, volgens Carel le Roux, is dat de follow-up na 72 weken niet per se definitieve cijfers over de werkzaamheid opleverde. Uit het onderzoek van Horn et al. (2) bleek namelijk dat tussen 10 en 30% van de deelnemers die Mounjaro® gebruikten (nog) geen gewichtsplateau hadden bereikt na 72 weken.

*Mounjaro MTD (10 mg of 15 mg) versus semaglutide MTD (1,7 mg of 2,4 mg).

^{RP: Eli Lilly Benelux - Markiesstraat 1/4B Rue du Marquis, 1000 Brussel/Bruxelles. Copyright (2025)}
Dit materiaal is voorbehouden aan personen die gemachtigd zijn om geneesmiddelen voor te schrijven of af te leveren
^{PP-TR-BE-0412 – May 2025}

Referenties:

1.      Aronne LJ, Horn DB, le Roux CW, Ho W, Falcon BL, Gomez Valderas E, Das S, Lee CJ, Glass LC, Senyucel C, Dunn JP; SURMOUNT-5 Trial Investigators. Tirzepatide as Compared with Semaglutide for the Treatment of Obesity. N Engl J Med. 2025 May 11. doi: 10.1056/NEJMoa2416394. Epub ahead of print

2.      Horn DB, et al. Clinical Obesity. 2025;e12734

▼ Dit geneesmiddel is onderworpen aan aanvullende monitoring. Daardoor kan snel nieuwe veiligheidsinformatie worden vastgesteld. Beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg wordt verzocht alle vermoedelijke bijwerkingen te melden.