Trezepatide helpt insulinedosis verlagen bij type 2-diabetici die worden behandeld met basale insuline
Het SURPASS-6-onderzoek (1) toonde aan dat toevoeging van tirzepatide aan basale insuline glargine U100 bij nieuw gediagnosticeerde type 2-diabetespatiënten met slecht gecontroleerde bloedglucosespiegels de HbA1c-niveaus aanzienlijk verbeterde, vergeleken met toevoeging van insuline lispro 3x/d.
In de tirzepatide-groep werd de totale dagelijkse dosis insuline verlaagd van 46 IE/d naar 13 IE/d in week 52, vergeleken met 42 IE/d naar 104 IE/d in de andere groep. 19% van de deelnemers die met 15 mg tirzepatide per dag werden behandeld, konden na één jaar zelfs zonder insuline. De resultaten waren ook positief voor het lichaamsgewicht, met een mediaan verlies van 10 kg met tirzepatide vergeleken met een toename van 4 kg met insuline lispro.
More combos, less insulin!
Een subanalyse van dit onderzoek was erop gericht om na week 52 na te gaan in welke mate deelnemers hun insulinetherapie hadden verminderd en wat de werkzaamheid en veiligheid van tirzepatide was in relatie tot de resterende insulinetherapie. Deze subanalyse werd gepresenteerd door een van de auteurs, professor Julio Rosenstock (University of Texas, Dallas), tijdens een sessie op het EASD-congres van 2024 getiteld More combos, less insulin! (2).
In week 52 van het onderzoek werd de term "insulineregressie" gedefinieerd als een stopzetting van basale-insulinetherapie of de toediening ervan met een dosis van minder dan 10 IE/d, waarbij "niet-insulineregressie" overeenkwam met een dosis van 10 IE/d of meer. De subanalyse omvatte alleen deelnemers die tirzepatide kregen in week 52 (met therapietrouw ≥75%), zonder gebruik van reddingsmedicatie.
In totaal zaten 145 van de deelnemers die met tirzepatide werden behandeld (d.w.z. ongeveer een vierde van hen) in de insulineregressiegroep, vergeleken met 496 in de niet-regressiegroep. Bij inclusie was de gemiddelde leeftijd vrijwel identiek in de twee groepen (58,4 jaar versus 58,2), met een mediane basale insulinedosis van respectievelijk 40,0 IE/dag en 48,0 IE/dag.
Tussen de inclusie en week 52 daalden de gemiddelde HbA1c-niveaus van respectievelijk 8,5% (69,4 mmol/mol) en 8,9% (73,8 mmol/mol) naar respectievelijk 5,9% (41,0 mmol/mol) en 6,7% (49,7 mmol/mol) in de insulineregressiegroep en de niet-regressiegroep, terwijl het lichaamsgewicht significant daalde: min 16,1 kg in de insuline-regressiegroep, en min 7,7 kg in de non-regressiegroep.
Minder klinisch significante hypoglykemische episodes
Het veiligheidsniveau was ook hoger in de regressiegroep, in die zin dat ze minder klinisch significante hypoglykemische episodes hadden: de berekende frequentie per deelnemer was gemiddeld 0,15 episodes per jaar in deze groep, vergeleken met 0,49 in de andere. Als gevolg hiervan werden er geen gevallen van ernstige hypoglykemie (niveau 3) waargenomen in de regressiegroep.
De auteurs van deze deelanalyse concluderen dat bijna een kwart van de deelnemers die met tirzepatide werden behandeld, hun insulinetherapie aanzienlijk konden verminderen of zelfs stopzetten, terwijl ze (bijna) normoglykemie bereikten zonder risico op ernstige hypoglykemie en met aanzienlijk gewichtsverlies.
Referenties:
1. Rosenstock J et al. Tirzepatide vs Insulin Lispro Added to Basal Insulin in Type 2 Diabetes: The SURPASS-6 Randomized Clinical Trial. JAMA. 2023 Nov 7;330(17):1631-1640. doi: 10.1001/jama.2023.20294
2. Patel H et al. Near-normoglycaemia and insulin regression induced by tirzepatide in basal insulin treated type 2 diabetes
