Een andere kijk op (en de perspectieven van) glucosurie bij type 2-diabetes
Als er één klassieker is in de eerste cursussen endocrinologie op de universiteit, zijn dat wel de symptomen die doen denken aan diabetes. De patiënt heeft meer dorst. Eén van de eerste dingen die je in de praktijk kunt doen, is opsporing van glucose in de urine met een teststrookje. Bij een goed gecontroleerde diabetes liggen de glykemie en het HbA1c-gehalte binnen de streefwaarden en is er geen of nagenoeg geen glucosurie meer. Maar met de komst van de SGLT2-remmers, die de excretie van glucose door de nieren verhogen, is dat natuurlijk helemaal veranderd.
Zou je glucosurie echter niet op een andere manier kunnen bekijken, meer bepaald een therapeutische strategie die verder reikt dan diabetes in de strikte zin van het woord? Een Chinese groep heeft die hypothese willen toetsen bij patiënten met een MAFLD (Metabolic dysfunction-associated fatty liver disease), een frequente chronische comorbiditeit bij type 2-diabetes, waarvoor nauwelijks een behandeling bestaat.
De auteurs hebben een orale glucosetolerantietest uitgevoerd en de glucose in de urine gemeten binnen twee uur na de test bij volwassen patiënten bij wie pas een diagnose van diabetes was gesteld. Ze hebben een index van leververvetting berekend uitgaande van de ALAT- en de ASAT-spiegel, de BMI, de aan- of afwezigheid van diabetes en het geslacht. Met meerdere statistische analyses hebben ze gezocht naar een eventuele correlatie tussen de index van leververvetting en de glucose-excretie in de urine. MAFLD werd gedefinieerd als een leververvettingsindex > 36.
Bij statistische analyse is in de totale populatie een significante positieve correlatie vastgesteld tussen de glucose-excretie in de urine en de leververvettingsindex. Na correctie voor verschillende mogelijke vertekenende factoren zoals het HbA1c-gehalte, de glykemie, de serumlipiden, het ureum- en creatininegehalte en de middelomtrek was de correlatie echter niet meer significant. Bij de patiënten bij wie pas een diagnose van diabetes was gesteld, hebben de onderzoekers een negatieve correlatie gevonden tussen de glucose-excretie in de urine en de leververvettingsindex (bèta = - 0,432; 95% BI: - 0,837 tot - 0,028; p = 0,036). Bij multivariate logistische regressie met correctie voor meerdere mogelijke vertekenende factoren was de incidentie van MALFD significant lager bij de patiënten met een belangrijke glucosurie dan bij de patiënten met een geringe glucosurie (relatief risico: 0,539; 95% BI: 0,292-0,993; p = 0,047).
Deze transversale studie moet wel nog worden bevestigd door andere studies, maar volgens die studie zouden we leververvetting bij type 2-diabetespatiënten misschien kunnen aanpakken via glucosurie, vooral als ze tevens metabole afwijkingen vertonen (MAFLD). We denken daarbij uiteraard aan SGLT2-remmers.
Referentie: Congres 2024 van de EASD, Wenen.
