Geld maakt niet gelukkig
Het was waanzinnig en hilarisch nieuws tegelijk. AI ontmaskerde AI-fraude op het ingangsexamen arts en tandarts. Het blijft onduidelijk wie van de twee nu de grootste bedriegers zijn, maar we lijken de magistraten in recordtempo in te halen. Waar zij nog hulp hadden van de papa, doen de toekomstige artsen het met Chat-GPT, de trouwe compagnon die ook bij menige assistent geregeld vanuit de broekzak opgeduikeld wordt om het gebrek aan klinische blootstelling te verdoezelen. Uiteindelijk bleek het een artificiële storm in een glas water. Arme Jan Eggermont, als een verbaasde en verdwaasde digibeet met zijn mond vol tanden, geslachtofferd op het altaar van de AI.
Wat mij echter veel meer verbaasde, was het ontzagwekkende aantal van maar liefst 5.544 studenten die deelnamen aan het examen. Het is vast een vorm van masochisme zoals ochtendmensen die zich om vijf uur uit bed hijsen om een halve marathon te lopen, of die jonge ouders die hun pasgeboren baby koste wat het kost willen meesleuren op een trans-Atlantische vlucht. Wie de toekomstige ondraaglijke triestheid van het bestaan als arts niet ziet, moet immers zo stekeblind als een mol zijn...
Geneeskunde anno 2025. Ons prachtige beroep gaat tegenwoordig al lang niet meer om genezen en al zeker niet meer over kunde, maar de debatten spitsen zich enkel nog toe op geld. Verbod op supplementen, fraude met studiebeurzen, besparingen op teleconsultaties, niet toekennen van de indexatie, geheime prijsonderhandelingen over medicatie... En laten we vooral de zorgverleners aanvallen, die het echte werk verrichten, dat zal de kwaliteit vast bevorderen...
Het remgeld verhogen dan maar? Volgens Connor en zijn Solidaris-vazal Paul wordt de kost van de gehele zorg daardoor als een verpletterende Sisyphus-steen afgewenteld op de zwakken en zieken in de maatschappij. En dat zijn er nogal wat. Met hun werkingssubsidie van 1,4 miljard euro laten de ziekenfondsen bijna 30% (!) van mijn patiënten genieten van een verhoogde tegemoetkoming.
Voor maar liefst een derde van de medeburgers is een doktersbezoek van een euro, een doosje statines van 1,2 euro en een maximumfactuur van 527 euro voor het hele gezin dus het hoogst haalbare, en een verhoging van een euro absoluut onbespreekbaar, maar hun dagelijkse pakje sigaretten van 12 euro (4.380 euro op jaarbasis) levert de overheid accijnzen en btw op (9 euro per pakje!) en dat is burgerzin waar niet aan mag worden geraakt. Bouwvallen en frigo's hebben 1,4 miljard redenen om te protesteren.
Het weerhoudt een groot aantal VT-patiënten er niet van hun centen te spenderen aan een dure smartwatch en restaurantbezoekjes ter bevordering van het metabool syndroom in plaats van aan een abonnement op de nieuwe
fitness in onze Limburgse Velodroom. Volgens mij is het een kwestie van prioriteiten... Onze huidige economische situatie oogt ronduit belabberd, met wereldwijde oorlogen om grondstoffen, handelstarieven en enorme begrotingstekorten.
'Zullen we besparen in de gezondheidszorg door vol in te zetten op preventie en zelfverantwoordelijkheid?'
Misschien wordt het tijd om onze prioriteiten wat aan te scherpen: zullen we besparen in de gezondheidszorg door vol in te zetten op preventie en zelfverantwoordelijkheid? Statines duurder maken zal niet helpen, incentives om fastfood te vervangen door een gezond groenteslaatje wel. En waar blijft het onpopulaire maar broodnodige maatschappelijk debat om de dure zorg bij ouderen in te perken?
Een geriater die op het teamoverleg enthousiast orakelt dat die 92-jarige dame met haar MMSE van 22 toch echt nog wel een bewonderenswaardige mobiliteit vertoont ondanks haar twee metalen heupen en de nodige rollatorsteun, en daarom nog een prima kandidate is voor TAVI...
We maken van het leven wat we zelf willen, sommige columnisten met een donkerbruin biertje op zijn tijd en anderen met een verkwikkend bosloopje, maar uiteindelijk leggen we allen het loodje. Misschien kunnen we dat ook zonder hoogtechnologische implantaten, langdurige verblijven op intensieve zorgen en zorgwekkend dure amyloïdose medicatie.
Het probleem ligt niet bij ondoelmatige zorg maar bij dwangmatige zorg. Het is niet omdat we iemand kunnen behandelen en de patiënt of familie dat vraagt (eist) dat het dan ook moet. Soms hebben mensen aan het einde van het leven gewoon nood aan een goed gesprek, een helpende hand of een geruststellende glimlach. Een verstandige sporter leerde het ons al: er moet juist niks. Hopelijk valt er binnenkort eens ergens een Frank.
