Kartel licht redenen voor afwijzing toe 

Verzekeringscomité RIZIV verwerpt budgetvoorstel

Het Verzekeringscomité van het RIZIV moest vandaag stemmen over de ontwerpbegroting gezondheidszorg voor 2026. Het voorstel dat op tafel lag haalde niet de vereiste meerderheid.

Volgens het voorstel moest er 900 miljoen euro bespaard worden, waarvan 150 miljoen euro op de artsenhonoraria.

Het voorstel werd niet goedgekeurd, omdat er geen meerderheid te vinden was op de bank van de zorgverstrekkers (22 stemgerechtigde leden waaronder vertegenwoordigers van artsen, tandartsen, apothekers, andere gezondheidszorgberoepsbeoefenaars en beheerders van verplegingsinrichtingen, rustoorden, revalidatiecentra)

Slechts 45% van de zorgverstrekkers stemde voor, wat een tweede ronde onmogelijk maakte.

Op LinkedIn meldt Thomas Gevaert (ASGB/Kartel) dat de volledige artsenbank tegen stemde, dus naast BVAS en Kartel ook AADM. "Wat redelijk ongezien is, doch de eensgezindheid is toe te juichen", schrijft Gevaert.

In een bericht duidt Kartel (ASGB/GBO/MODES) de reden voor haar neen-stem.

1.  Aan de basis van dit budgetvoorstel lag een zogenaamde opdrachtenbrief van de regering. Deze opdrachtenbrief bevatte echter niet alleen het budgettaire kader maar ook al een concrete invulling van de besparingen, wat het eigenlijke overleg in feite buitenspel zette. Bovendien, en dit is het toppunt, heeft deze opdrachtenbrief nog geen wettelijke basis.
2. De gevraagde oefening van 150 miljoen bij de artsen is volledig arbitrair, want is niet gebaseerd op de veel kleinere overschrijding van ons budget. Als artsen hebben wij het grootste budget, dus men denkt dan maar ‘daar gaan we het halen’, zonder verder na te denken of dit daadwerkelijk hout snijdt.
3. Onze vraag om remgeld/cofinanciering mee te nemen in de budgettaire oefening werd niet gehoord. Uiteraard bekeken we dit met sociale correcties en op een gedetailleerde manier, maar voor de mutualiteiten was het bijna meteen 'nee'. Op het laatste moment werd er toch een opening gemaakt om vanaf 2027 de remgelden te verhogen - dus niet in 2026, zoals we al sinds april vragen - en dit voor nieuwe initiatieven, waarover we, zoals we in voorgaande jaren hebben geleerd, meestal weinig te zeggen hebben. Voor ons moeten remgelden/eigen bijdragen echter nu reeds in het besparingsvoorstel worden opgenomen om deze deels te realiseren, de rest dient dan om nieuwe initiatieven te financieren (voor artsen en ziekenhuizen, niet voor andere zorgverstrekkers zoals sommigen wensen). Uiteraard ook weer met sociale correcties. Sommige van onze leden zullen hier radicaal tegen zijn, maar een eerlijke discussie is noodzakelijk: met de harde besparingen die nu op tafel liggen, zullen individuele patiënten uiteindelijk een hogere factuur krijgen, omdat de kosten voor zorg die niet door de ziekteverzekering wordt gedekt, worden doorberekend. Wat is socialer: gerichte verhogingen van het remgeld of individuele verhogingen van de zorgfactuur?
4. We hebben om maatregelen gevraagd op basis van volumes en hebben hiervoor meerdere voorstellen gedaan, maar de mutualiteiten willen alleen lineaire maatregelen in de eerste fase en daarna omzetten in volumemaatregelen via KB. Dat is voor hen natuurlijk het makkelijkst: het budget is zo op orde (daar worden zij op afgerekend) en voor de rest zullen de artsen het wel dragen, cfr. vorige besparingsrondes.
5. Opnieuw is er een manier van werken waarbij op het laatste moment snel geld wordt gezocht en waar de mutualiteiten de leiding hebben.
6. Het feit dat besparingen onbespreekbaar zijn op een aantal andere posten in het Riziv-budget, zoals transversale zorg, New Deal of medische huizen (procentueel grotere overschrijding), enzovoort, is opvallend. De ‘chouchous’ van het kabinet en de ziekenfondsen zijn onaantastbaar, ondanks budgettaire overschrijding of praktische onuitvoerbaarheid, dat is duidelijk gebleken.
7. Onder de noemer 'normbudget' lazen we zelfs een pleidooi om belastingen op effectenrekeningen te verhogen om zo de sociale zekerheid aan te vullen. Dit is een politiek statement – men kan evengoed schrijven dat men veel minder moet investeren in defensie – maar politiek bedrijven is niet de rol van het Verzekeringsomité.
8. De invulling van de gevraagde 50 miljoen voor ziekenhuizen werd op het laatste moment drastisch gewijzigd van dagziekenhuis naar niet te besteden bedragen. Afgezien van het feit dat dit legitiem lijkt, toont dit nogmaals de relatieve aard van het overlegmodel aan. Gelijkaardige vragen vanuit de artsenbank worden meestal straal genegeerd.
9. Er is ook geen ruimte om een eerlijke discussie te hebben over ‘out-of-pocket bijdragen’ van de patiënt. De baseline is dat men nergens zoveel out-of-pocket betaalt voor zorg dan in België. Mocht dat kloppen, dan is dat een belangrijk element, maar wie de OECD cijfers over gezondheidszorguitgaven grondig bekijkt, ziet een genuanceerd beeld, met vergelijkbare uitgaven in de ons omliggende landen. 
   Zorg is niet gratis – helaas – en het is onze rol in het overlegmodel om de lusten en lasten zo goed als mogelijk te verdelen tussen alle stakeholders met als oogmerk ons zorgsysteem duurzaam en betaalbaar te houden. 

"Mutualiteiten zeggen vaak dat we aan hetzelfde zeel moeten trekken en het overlegmodel maximaal moeten beschermen, maar als je binnen dat overlegmodel natuurlijk disproportioneel veel te zeggen hebt ten opzichte van de zorgverstrekkers, dan heb je alle belang bij de huidige status quo", besluit Kartel.