Het toelatingsexamen geneeskunde: populisme versus realisme
De opinies over het toelatingsexamen geneeskunde vliegen weer duchtig in het rond. Zo schreef de adjunct-hoofdredacteur van De Standaard dat de vrije markt maar moet bepalen hoeveel artsen nodig zijn. Jammer genoeg past dat in het kraam van velen: waarom is zo een verdomd toelatingsexamen überhaupt noodzakelijk?
Het toelatingsexamen is de beste van alle slechte oplossingen. Een ongelimiteerde instroom in de opleiding zal nooit de oplossing zijn: niet voor tekorten, niet voor kwaliteit. Een regering die denkt aan het afschaffen van de numerus fixus, regelt het failliet van onze opleiding en zorg.
Je kan namelijk niet op een kwaliteitsvolle manier geneeskunde studeren met meer dan 4.500 studenten in onze aula's en praktijklessen.
Het afschaffen van de toelatingsproef zal bovendien de bestaande tekorten niet oplossen. Kijk daarvoor alleen maar naar Wallonië: daar was er jarenlang geen toelatingsexamen en zijn er minstens evenveel tekorten.
De numerus fixus is niet heilig. Laat ons nadenken over manieren om de proef te verbeteren, en over alternatieve beperkingen. De organisatie van de toelatingsproef voor een groot aantal kandidaten moet wel haalbaar zijn én eerlijk voor elke kandidaat. Ik ben de grootste bondgenoot voor zo'n verbetering, maar meestal blijft het dan stil. Roepen is namelijk makkelijker dan oplossingen voorstellen.
Een regering die denkt aan het afschaffen van de numerus fixus, regelt het failliet van onze opleiding en zorg
De Vlaamse Planningscommissie doet haar best om de noden in te schatten en te sturen. Versterk en hervorm deze commissie en geeft haar slagkracht met data, analisten én politieke steun. Zo kunnen we tekorten en overschotten effectief aanpakken. En ja, het duurt lang om een huisarts of specialist op te leiden. Durf ook dat te zeggen, beste opiniemakers en politici.
Zorg ook voor een bevoegdheidsverdeling die steek houdt. Laat de federale overheid de globale quota vastleggen zolang de financiering federaal is, maar voorzie een sluitende responsabilisering of intensivering voor de deelstaten bij het instellen van hun subquota. Of geef de planning én de centen aan de deelstaten. Dat is de keuze. De debatten en opiniestukken zouden beter daar over gaan.
Overstijg het populisme, beste redacties en politici, en spreek met mensen uit de sector. Ja, er zijn tekorten en dat is een probleem. Maar neen, dat lossen we niet op met een ongelimiteerde instroom. Integendeel, dan schrijven jullie over 25 jaar opinies over de dalende zorgkwaliteit. En wat dan?
